Valgren Andersen pakt 53e Amstel Gold Race

Al bij de start werd gespeculeerd over wat de nieuwe finale teweeg zou brengen. Waar de Bemelerberg (op 6 km van de meet) traditioneel de laatste hindernis is, vond de wedstrijdleiding een route over smalle wegen naar de finish. Daardoor zou een goede plaatsing nóg belangrijker worden. Dat bleek.

Natuurlijk keek iedereen in Maastricht naar Philippe Gilbert. Hij toonde in het voorjaar een bijzonder goede vorm en kon voor zijn vijfde zege in de Amstel Gold Race gaan. Daarmee zou de Belgische Quickstep-renner de recordhouder Jan Raas evenaren.

Michał Kwiatkowski (Sky) wilde dat ten koste van alles voorkomen: hij werd vorig jaar geklopt in een sprint-à-deux door Philippe Gilbert. Wout Poels, die als leider in Parijs-Nice zijn sleutelbeen brak, maakte in de Amstel Gold Race zijn rentree, als knecht voor Kwiatkowski. Wat was wereldkampioen Peter Sagan (Bora-Hansgrohe) van plan na een onderonsje met Vincenzo Nibali (Bahrain-Merida)? En zou Il Imbatido, Alejandro Valverde (Movistar) eindelijk de Limburgse klassieker op zijn naam kunnen schrijven?

Niet minder dan 35 beklimmingen moesten worden overwonnen om een antwoord te geven op die vragen. Na een minuut stilte voor de overleden renner Michael Goolaerts, ging het peloton van start. Het duurde tien kilometer voordat een groep zich losmaakte. Bram Tankink (LottoNL-Jumbo), Tsgabu Grmay (Trek-Segafredo), Matteo Bono (UAE Team Emirates), Lawson Craddock (EF-Drapac), Oscar Riesebeek (Roompot-Nederlandse Loterij), Eddie Dunbar (Aqua Blue Sport), Marco Tizza (Nippo-Vini Fantini) en Willem Smit (Katusha-Alpecin) reden een maximale voorsprong van 15 (!) minuten bij elkaar.

Bij de beklimming van de Eyserbosweg (35 km van de finish), waar Lotto Soudal het tempo aangaf, was het verschil teruggelopen tot onder de 2 minuten. De favorieten, waaronder Peter Sagan, hielden zich nog koest. Achterin de grote groep hadden mannen als Niki Terpstra en Wout Poels de rol gelost. Jon Izaguirre (Bahrein-Merida) was de eerste renner die uit het peloton richting kop probeerde te springen maar werd op de Keutenberg teruggepakt.

Daarna volgde een spervuur aan aanvallen. Peter Sagan, Jacob Fuglsang en Philippe Gilbert probeerden het. Voormalig winnaars Enrico Gasparotto (Bahrein-Merida) en Roman Kreuziger (Mitchelton-Scott) wisten als eerste een klein gat te slaan. Ze sloten aan bij de overgebleven vluchters Tsgabu Grmay, Matteo Bono en Lawson Craddock. Door een woeste versnelling van Alejandro Valverde moest Philippe Gilbert in de achtervolgende groep de rol lossen.

Vlak voor de Bemelerberg ontstond een elite kopgroep waar Oscar Riesebeek een leeuwenhart toonde. De vroege vluchter viel tot twee keer toe aan en werd gecounterd door Jacob Fuglsang. Acht renners, onder wie Peter Sagan en Michael Valgren Andersen wisten weg te komen. Valgren Andersen sloeg een gaatje en kreeg Roman Kreuziger met zich mee. Op de smalle wegen richting de finish konden Sagan en Valverde in de achtervolgende groep niets meer rechtzetten. Valgren Andersen bleek in de sprint een maatje te groot voor Kreuziger.

Michael Valgren Andersen, winnaar: "De tactiek was om te wachten tot de Bemelerberg. Alejandro Valverde deed iedereen daar vreselijk veel pijn. Ik probeerde twee keer weg te komen en had geluk dat ik uiteindelijk weg kon blijven. Het viel stil. Ik win niet veel dus dit is prachtig. Ik moet het team bedanken voor de steun, zonder de jongens was dit niet gelukt. Het maakt een groot verschil dat we zo hecht zijn. De nieuwe finale is trouwens te gek. Je kan als vluchter snel uit het zicht raken en dat is beter voor de race."

Roman Kreuziger (tweede): "Michael Valgren was te sterk. Hij had veel aan de samenwerking met zijn ploeggenoot Fuglsang. Ik rij hier altijd goed en houdt van de Amstel Gold Race. De nieuwe finale? Prima. Beter dan de vorige. Ik moest zien weg te komen uit de groep met Valverde en Sagan. In een sprint word ik vijfde. Tweede is dan een stuk beter al had ik deze graag nog eens gewonnen. Ik mag niet klagen trouwens, het is mijn eerste wedstrijd sinds Parijs-Nice."

Enrico Gaparotto (derde): "Ik ben gek op deze race, heb hier gewonnen en veel korte uitslagen gereden. Ik wist vrij vroeg te ontsnappen maar kon het jammer genoeg niet volhouden. Sowieso is het tijd voor wat jongere renners dan ik om hier op het podium te staan (lacht). De nieuwe finale is top. De wedstrijd komt veel vroeger op gang en het publiek krijgt een mooiere koers. Voor mezelf was de finish op de Cauberg beter, daar had ik grotere winstkansen. Het was mooi om met Roman samen te zijn in de aanval, we zijn vrienden en ik genoot ervan."

Meer beeldmateriaal en info vind je in de presskit.